“Ek hou niks van bidure nie,” sê die leraar se vrou vir haar beste vriendin Sarien, “Oom Teunsie en oom Sagrys is aljimmers in kompetisie om te kyk wie die langste bid. Die staande rekord is huidiglik twintig minute.”
Sarlien lag alte lekker.
“Jy lag nog. Jy moet dit beleef… hulle bely ook nog mekaar se sondes so tussendeur. Dit vat Manlief amper ‘n maand om die vrede tussen man en vrou en die twee gesinne te herstel.“
“Kom ek vertel vir jou wat verlede jaar gebeur het…”
“Toe oom Teunsie en tant Gertruida die derde aand biduur toe stap is hulle oordentlik grompie vir mekaar. Swyend stap hulle die gewyde atmosfeer binne en die tante gaan sit soos ‘n winkelpop in die voorste gestoeltes. Haar oë kyk nie links of regs nie. Die lippies is styf toegerits. Sy is omgeklits vir almal om te sien…
Oom Teunsie is egter die hartlikheid vanself en gee sy bidopponent ‘n gemene handdruk. Gisteraand het oom Sagrys so lank gebid vir alles en almal, dat daar vir die res van die stomme aanbidders minder as niks oorgebly het om te sê nie. Vanaand gaan hy wat oom Teunsie is, die vloer met hom mors.
Na Manlief se ernstige preek is daar toe mos kortstondige geleentheid vir getuienis. OomTeunsie laat nie op hom wag nie. Hy vlieg soos ‘n skeefgeklapte springhaas op en laat waai dat die spoeg letterlik en figuurlik spat. Hy val homself skoon in die rede soos hy familie uitlê en tekere gaan. Met ‘n snik vertel hy van oom Josef wat mense so mooi tot bekering kon bid. Hy bly stil en krap verward sy kop.Of was dit nou oom Sagrys,vrekkins hy kan nou nie meer so lekker onthou nie? Met dié raak hy so verstrengel in sy eie familiegeskiedenis dat hy later nie meer herwaarts of derwaarts weet nie. Hy slaan sy oë eers hulpsoekend op na die spreekwoordelike berge en toe na sy stywerug vroutjie met ‘n ‘hoe was dit nou weer mammie?’ uitdrukking op die smekende gesig.
Hy strompel nog so ‘n keer of wat oor die spoedwalle,toe tante Gertruida hom hardhandig terugpluk op die stoel. Die stomme oom Teunsie gaan sit sommer twee keer.
‘Sit Teunis jy ken nie die storie nie,’ sis sy vererg en blaas haar stywe wange nog meer op.”
“Nee! Wat gebeur toe?” en Sarina lê soos sy lag.
“Ek moes myself met mening inhou om nie hard en banaal aan die lag te gaan nie, maar dis nog nie die einde van die sports nie, Vriendin…
In afwesigheid van die orrelis vra Manlief toe wraggieswaar vir tant Gertruida om tog maar die noot vir die laaste gesang in te sit. Tante Gertruida gooi daai noot so jimmelhoog in dat meeste van ons op ons stoele moet staan om by te kom. Die gemeente piep en skwiek en beur met moeite deur die eerste versie. Tot die Manlief sing so ‘n flinke falsetto dat sy kleintongetjie soos ‘n fietsklokkie tril.
Oom Martiens erg hom meteens bloediglik vir die spulletjie en bulder donderend, “Waar de duiwel dink jy hel jy nou heen, Vrou? Oeps,askies Dominies!”
“Wat sê jou man toe,” lag Sarina uit haar maag uit.
“Hy sê toe maar Amen op die spulletjie tot die volgende aand!”
“En jy?”
“Ek is soos blits by die deur uit om by die huis te gaan lag!”
* Hierdie storie is grotendeels fiktief.
crlredelinghuys 